Karel blinkt uit in het meedenken met de klant. Vaak gebeurt dit zonder enig overleg met diezelfde klant en vindt Karel een oplossing voor een feitelijk niet bestaand probleem. Zo ook deze keer. De klant in kwestie had Karel ingeschakeld om zijn badkamer te renoveren. De indeling moest Karel maar bedenken. Hij had er tenslotte meer kijk op met zijn jarenlange ervaring. Als hij er maar rekening mee hield dat er ook een toilet in kwam. De man had namelijk nogal last van een prikkelbare darm.

Karel verzekerde de klant dat het allemaal prima in orde zou komen en beloofde een badkamer te maken die in al zijn behoeften zou voorzien. Na een halve dag klussen kwam Karel er echter achter dat de badkamer toch niet zo ruim bemeten was als dat hij van tevoren had ingeschat. Dit terwijl hij juist voor een groot bad en een dito wastafel had gekozen.

Een dergelijk groot bad verdiende natuurlijk een prominente, centrale plek in de natte ruimte, waardoor het toilet uiteindelijk alleen nog maar een plaatsje kon krijgen aan de andere zijde van het bad. Geen probleem natuurlijk voor Karel, die de gekozen indeling prima kon verkopen aan de klant met de prikkelbare darm. Deze zou immers, al relaxend in zijn bad, bij plotselinge hoge nood binnen no-time van het toilet gebruik kunnen maken. Kortom, een badkamer die letterlijk in alle behoeften voorziet.

Ook Karel heeft dus zijn zinnen gezet op duurzaamheid. Zijn zonnepaneelavontuur van vorige week was een fraaie start die naar meer smaakte. Hij moest er niet aan denken dat particulieren zelf aan de slag zouden gaan met het monteren van ingewikkelde en hoog technische apparatuur. Nee, Karel is de man die het allemaal fixen kan. Dus zat hij de hele week al startklaar voor een volgende duurzame klus…die maar niet kwam.

Inmiddels had hij al drie mensen afgewimpeld die hun ketel wilden laten vervangen. “Ik zit midden in de warmtepompen”, had hij ze onvriendelijk toegebeten. Maar bij beller nummer 4 besloot hij toch een andere toon aan te slaan. De schoorsteen moet thuis toch roken, dus toch maar even tussendoor een nieuw keteltje ophangen. Misschien belde er daarna wel een klant met een duurzame klus.

Karel had de ketel nog niet opgehangen en stond op het punt de rookgasafvoer te monteren, of zijn telefoon ging. Of Karel ook een brine-warmtepompsysteem kon installeren? Hij had geen idee waar de beller het over had, maar voelde op zijn klompen aan dat het om een bijzondere en duurzame klus moest gaan. Ter plaatse zou hij wel zien waar het precies om ging, maar voor nu was deze informatie genoeg om hem te triggeren. De ketel waarmee hij bezig was, was toch al zo goed als af. Hij bracht nog snel even een stukje alu-tape aan om de rookgasafvoer met de ketel te verbinden. Of die verbinding wel zo’n lang (duurzaam) leven beschoren zou zijn? Onze wereldverbeteraar had belangrijkere dingen aan zijn hoofd om zich druk over te maken.

Karel volgde tijdens zijn zomerverlof het nieuws op de voet. Dat het IPCC (het internationale klimaatpaneel van VN) haar nieuwe klimaatrapport naar buiten bracht, ging dan ook niet ongemerkt aan hem voorbij. Voor Karel best een openbaring. Het was hem nu meer dan ooit duidelijk dat installateurs het verschil kunnen maken door meer warmtepompen, zonnepanelen, PCM’s en andere duurzame oplossingen te installeren.

Hij nam zich daarom voor om zich vanaf nu zoveel mogelijk te presenteren als duurzame installateur, met dan wel met de bekende Karel-twist: gewoon lekker recht-toe-recht-aan duurzaam (tenzij hij natuurlijk een leuk prijsje voor een ketelvervanging kreeg of een nog beter tarief voor het installeren van een houtkachel).
Nog diezelfde week kwam er een aanvraag binnen van een klant die ‘ook wel eens iets duurzaams wilde’. Karel was er als de kippen bij om hem direct te informeren over de mogelijkheden (vakantie of niet, het klimaat wacht niet!). Zonder zich verder verdiept te hebben in dakhelling, oriëntatie of bouwkundige staat, had hij de klant voorgesteld om te kiezen voor PV-panelen, waarmee deze, zelf ook zo bleu als een bakvisje, direct akkoord was gegaan.

Op zijn eerste dag na zijn vakantie ging Karel enthousiast met een bus vol panelen op pad. Maar eenmaal aangekomen bij de klant kwam hij erachter dat het dak een verre van symmetrische uitstraling had, waarop Karel besloot hierop zijn panelenplan aan te passen. Hij bracht de panelen zo aan dat de fraaie asymmetrische vormgeving van het dak er niet onder zou lijden. Kortom, weer een perfect staaltje van meedenken met de klant.

Dat Karel tegen de vakantieperiode aan lichtelijk overspannen raakt en overduidelijk toe is aan wat rust, is een terugkerend fenomeen. Als éénpitter is hij dan wel geheel afhankelijk van zijn eigen inkomen en betekent niet werken geen geld in het laatje. Maar zo eind juni begint het bij Karel allemaal een beetje schuren.

Hij kan het wat minder goed opbrengen om de klant op een positieve manier te woord te staan, zijn klantcontact wordt vaak wat bonkiger: “Nee mevrouw, die ketel mag best scheef hangen, ik weet echt wel wat ik doe.” Zijn lontje is wat korter, waardoor ook mevrouw Karel alweer aanvoelt dat het tijd wordt voor hem om zijn gereedschapskist even neer te zetten.

Ze polst ze vaak halverwege de derde week van juni hoe het gaat op zijn werk. Als er dan een gefromfraaid “best” uitkomt, weet zij al genoeg. Ze reserveert de camping en haalt alvast de caravan uit de stalling. Meestal barst Karels bom een week later.

Dat was dit jaar bij een klant die hem terug had laten komen voor een lekkende sifon. Toen Karel aankwam kreeg hij eerst de wind van voren: waarom hij die sifon niet goed had aangesloten. Vervolgens begon de klant in kwestie ook nog eens te mopperen over de toch al hoge rekening voor dat gebrek aan kwaliteit. Toen Karel ten slotte onder de wastafel lag om het sifon te repareren en hij een bak ranzig water uit de sifon over zich heen kreeg, was de maat vol, hij liep stampvoetend naar zijn bus toe, pakte zijn kitspuit en vier bussen siliconenkit en kitte de hele sifon volledig in. Eenmaal klaar baande hij zich een weg naar buiten, snakkend naar vakantie. De klant die met hem mee had staan kijken, liet Karel in totale verbijstering achter.

Ondanks dat het lekkere weer van de afgelopen tijd, was Karel begonnen met de aanleg van een vloerverwarmingssysteem bij een wat ouder echtpaar. Het al flink bejaarde stel had onlangs een nieuwe woning laten bouwen om nog vele comfortabele jaren in door te brengen. Uitgerekend Karel mocht deze klus te klaren.

In de niet al te grote woning wilde het stel overal vloerverwarming hebben. Vooral de vrouw vond dat belangrijk, omdat ze altijd van die koude voeten heeft. Karel was voortvarend begonnen op de begane grond en wilde aan het aan het einde van de dag de lus net terug brengen naar de verdeler, toen de vrouw – die hem nauwlettend in de gaten hield – zei: “Vergeet u de trap niet!”

De trap? Daar had Karel heel even niet van terug ? “Ja, die moet toch ook warm zijn, anders heb ik al koude voeten voordat ik boven ben”, wist de vrouw hem te vertellen.

Nou is Karel nooit de beroerdste om mee te denken met de klant, dus de lus richting de verdeler stelde hij nog even uit en Karel ging vrolijk de trap op. Van beneden naar boven, het hele huis heeft nu vloerverwarming. Of pomp van de installatie het allemaal trekt, is een ander verhaal. Voorlopig is het nog even mooi weer, dus dat hoort Karel in het najaar wellicht.

Karel is een groot kunstliefhebber. Regelmatig is dit terug te vinden in zijn dagelijkse werk. Diverse projecten heeft hij al op weergaloze wijze weten uit te voeren. Het zijn kunstwerken op zich.

Zijn grote voorbeeld is M.C. Escher. Iedere week bladert hij thuis, onder het genot van een kop koffie, een dik boekwerk van deze grafisch kunstenaar door, zich verwonderend over alle optische illusies die deze grootmeester wist te creëren. Vooral het werk ‘Klimmen en dalen’ fascineert hem elke keer opnieuw. Fantastisch hoe trappen geen einde hebben terwijl lager of hoger niet lijkt te bestaan.

Afgelopen week had Karel zijn zwager geholpen met het afmaken van zijn nieuwe keuken. Eerder had hij al het leidingwerk hiervoor aangelegd. Hij hoefde enkel nog de kranen en afvoer aan te sluiten. Maar Karel kon zich er niet helemaal op concentreren. Gedachteloos monteerde hij de afvoer en pas toen hij klaar was constateerde hij dat de ene wasbak hoger zat dan de andere. Eigenlijk had hij de afvoer in omgekeerde volgorde moeten installeren, bedacht hij enigszins te laat. Maar ja, om nou alles te demonteren en opnieuw te beginnen... Hij deed dit tenslotte voor noppes.

Karel wierp nog een laatste blik op het resultaat en zag opeens dat het zo eigenlijk zo slecht nog niet was. Het geheel leek eigenlijk verdomd veel op één van die fantastische kunstwerkjes van Escher, zijn grote held. Het klopt niet maar het klopt toch. Hij wist zeker dat zijn zwager trots op hem zou zijn.

Mevrouw Karel is al 25 jaar verantwoordelijk voor het huishouden in huize Karel. Met alle liefde, dat wel, maar inmiddels is dochterlief al een aantal jaren het huis uit en slaat de verveling steeds harder toe. Voordat mevrouw Karel haar carrière opofferde om voor het gezin te gaan zorgen, was zij een begenadigd planner bij een logistieke dienstverlener. Daar zou ze graag weer wat in gaan doen en dat had ze een nietsvermoedende Karel zonder omhaal medegedeeld.

Maar Karel vindt het stiekem toch wel erg fijn dat hij elke dag thuis komt in een schoon huis, waar het eten netjes op tafel staat en hij zo aan kan schuiven. Op zijn zachtst gezegd was hij dus iets minder enthousiast dan vrouwlief. Voorzichtig probeerde hij haar dan ook te ontmoedigen met opmerkingen als: “Ja maar schat, in coronatijd zal je toch niet zomaar een baan vinden in een functie die je 25 jaar geleden voor het laatst hebt uitgeoefend.” Hardop vroeg hij zich vervolgens ook nog eens af of ze inmiddels niet wat te oud was om opnieuw te beginnen.

Nadat Karel vervolgens een nacht op de bank had doorgebracht, hij bedacht dat zijn rots in de branding toch wel wat meer respect verdiende maar toch vooral omdat hij met een behoorlijk pijnlijke rug was wakker geworden, kwam hij de volgende ochtend met een briljant idee: “Wat nou als je voor de zaak de planning gaat doen? Ik kan best wel een handje in gebruiken.”

Mevrouw Karel vond dat eigenlijk niet eens zo slecht idee. De volgende dag ging ze gelijk enthousiast van start. Probleem opgelost en Karel vertrok met een gerust hart naar zijn eerste klus van die dag. Nog geen uurtje bezig met een vervelende waterlekkage onder een keukenblok, belde zijn vrouw hem echter al op. “Ben je al naar je volgende klus schat? Niet? Maar voor deze had ik 45 minuten ingepland. Je moet echt door, anders loopt de hele planning in de soep.”

Karel, niet gewend aan strakke deadlines, vertelde zijn vrouw korzelig dat hij nog niet klaar was en deze klus toch eerst af moest maken. Zo kwam hij met een half uurtje vertraging in de planning van zijn vrouw bij zijn volgende klant aan, waar hem een ketelbeurtje stond te wachten. Maar na een klein kwartiertje hing zijn vrouw alweer aan de telefoon: of hij niet een beetje op kon schieten, want hij liep al bijna een hele klus achter.

Karel had snel door dat mevrouw Karel behoorlijk van de klok is en gelanterfant niet meer tot de mogelijkheden zou behoren. Hoe blij was hij daarom met zijn derde klus van de dag: het simpelweg monteren van een radiator aan de wand. Hiermee kon hij in keer zijn verloren tijd goed maken. Met een handjevol speedfittingen was de radiator binnen no-time aangesloten en kon hij keurig op schema naar zijn volgende klus toe. Mevrouw Karel blij, Karel blij en de klant, zoals gewoonlijk, wat minder blij.

Gisteren was in het nieuws dat de Techniek Nederland, natuur en milieu en Netbeheer Nederland vinden dat de verkoop van hybride warmtepompen extra stimulans nodig hebben. Deze verwarmingsinstallaties draaien een groot deel van het jaar op de warmtepomp en pas als het echt koud wordt springt de ketel nog even bij. Een duurzame oplossing, zonder al teveel ingrijpende en kostbare maatregelen te hoeven treffen.

Karel had het bericht met enige verbazing gelezen, juist nadat hij één van zijn beste uitvindingen ooit had geïnstalleerd bij een nieuwe klant. Natuurlijk is zo’n hybride warmtepomp een prima oplossing, dacht hij, maar een warmtepomp blijft een warmtepomp dus dat verwarmen kan soms best lang duren. Nee, Karel zag meer in zijn eigen uitvinding. Maar wat is dat dan voor iets fantastisch en welk probleem tackelde hij daarmee?

De klant in kwestie was op zoek naar een product dat de cv-ketel aan luchtverwarming kon koppelen, aangezien hij af wilde van radiatoren in huis en zijn vloer niet geschikt was voor vloerverwarming. Al vrij snel na aankomst zag Karel hoe hoe hij deze klant rap uit de brand kon helpen. Hij beloofde hem maar gelijk de meest revolutionaire maar vooral ook goedkoopste oplossing die hij maar kon bedenken, zo zeker was hij van zijn zaak.

En simpel was het ook: het huis van de klant was voorzien van een systeem D-ventilatiesysteem én de box hing direct naast de cv-ketel. Het enige dat Karel hoefde te doen om het hele huis van warme lucht te kunnen voorzien, was de rookgasafvoer van de ketel aansluiten op de ventilatiebox. Hoe moeilijk kon het helemaal zijn.

Soms begrijp je mensen gewoon even verkeerd. Je hoort iemand iets tegen je zeggen en schat het op een totaal verkeerde manier in. Dat kan iedereen overkomen, bijvoorbeeld door cultuurverschillen. Voor iemand uit Indonesië is de schaduwzijde juist de goede kant en de zonzijde de minder goede kant.

Karel werkt echter niet buiten de landsgrenzen en heeft eigenlijk alleen maar autochtone klanten. Bij hem kun je wel stellen dat hij eigenlijk gewoon nooit goed luistert. Als een klant aan Karel vraagt of hij een waterbesparende douche aan kan leggen, hoort hij enkel dat er minder water uit de douche moet komen en gaat hij vervolgens zelf zitten prutsen.

Dat was ook dit keer weer het geval. Een klant klaagde over kou in huis en vroeg of hij misschien de thermostaatkraan wat hoger kon inregelen. Karel hoorde iets van: “Je moet de thermostaatkraan hoger zetten.” Dat daarmee de kouklachten zouden weggaan, vond Karel zelf ook een vreemd verhaal. Maar ja, de klant is koning.

Vroeger, zelfs nog voor Karel een Kareltje was, konden bellers wel eens ‘verkeerd verbonden’ zijn. Telefoonlijnen werden destijds nog via een groot telefoonpaneel met elkaar verbonden. Dan kwam het wel eens voor dat de oma van Karel haar zus Corrie wilde bellen, maar ze een wildvreemde aan de lijn kreeg. Tegen die persoon aan de andere kant van de lijn zei ze dan: “Sorry, ik ben verkeerd verbonden” en ze belde opnieuw om Corrie alsnog aan de telefoon te krijgen.

Die manier van telefoneren is natuurlijk niet meer van deze tijd. Inmiddels gebeurt alles netjes digitaal; computertechnologie heeft het werk van de ‘operator’ achter het schakelpaneel overgenomen. Toch is het verkeerd verbonden zijn niet helemaal uit onze samenleving verdwenen. Om ons tot de installatiebranche te beperken: een hotspot, lekkende koppeling of slecht gemonteerde leiding is zo over het hoofd gezien.

Maar een beetje vakman loopt zijn werk natuurlijk altijd zorgvuldig na vóór in gebruik name en zorgt ervoor dat er niets verkeerd verbonden is. Tja, daarin verschilt Karel natuurlijk van zijn vakbroeders. Karel denkt namelijk vaak nog met enige nostalgie terug aan zijn oma, die niks van mobieltjes moest hebben en nog lang volhield verkeerd verbonden te zijn geweest hoewel ze zelf een verkeerd nummer had gedraaid? Die nostalgie is regelmatig in zijn werk terug te vinden. We nemen aan dat deze klant binnenkort nog even met Karel aan de lijn hangt.

U kent het vast wel: een week lang hard gewerkt, dagen gemaakt die begonnen als het nog donker was en eindigden als het weer donker wordt. Zo’n project dat is aangenomen ergens aan de andere kant van het land, waardoor je eerst dik een uur in de auto zit om op locatie te komen. Waar je op een nieuwbouwlocatie staat van een cascopand zonder ramen of deuren en de ijzige wind je om de oren vliegt. Zo’n klus waarvan je om 13.00 uur vrijdagmiddag denkt : “Man, wat ben ik toe aan weekend.” Maar ondanks al die ellende is het je eer te na om je werk af te raffelen of de kantjes ervan af te lopen.

Bij Karel ligt dat net even anders. Hij begint vaak als het buiten al licht is en is weer thuis vóór het donker. Hij kiest zijn projectjes altijd lekker in de buurt en vaak gaat het dan om wat renovatiewerk in panden waarin de ramen en deuren goed dicht zitten en de wind geen enkele rol speelt.

Desondanks denkt ook Karel om 13.00 uur vrijdagmiddag: “Man, wat ben ik toe aan weekend.” En bij hem zakt de werk ethos vervolgens wel degelijk in zijn schoenen. ‘Zo functioneert het ook prima’, schiet het bij Karel menigmaal door zijn hoofd op de vrijdagmiddag. Neem nou deze cv-ketel. Man, wat was hij toe aan weekend!

U hoeft Karel echt niet te vertellen dat er ook andere opties zijn om een huis te verwarmen. Hij weet heus wel van het bestaan van een warmtepomp, kan best wel een zonnepaneel monteren en weet dat er plenty duurzame technieken en oplossingen zijn om het binnenshuis toch lekker behaaglijk te krijgen. Maar een ketel monteren doet Karel toch het liefst. Dat vindt hij een mooi stukje nostalgische techniek, al sinds hij als Kareltje meeliep met zijn vader (ook zo’n erkend vakman). Een ketel is voor Karel een apparaat dat je als bewoner direct het gevoel geeft dat het wel goed zit met de binnentemperatuur, in elke ruimte. Kortom, een ketel past altijd.

De klant waar Karel vorige week kwam om een nieuw pareltje op te hangen, had – vanwege de toch wel krappe ruimte op zolder –  zelf al zitten Googlen naar mogelijke alternatieve oplossingen. Hij vond zowaar een afbeelding van een warmtepompsysteem dat voor de helft in het dak was weggewerkt. In de begeleidende tekst las hij dat deze opstelling prima uit de verf kwam als het ging om rendement en verwarmend vermogen.

De klant stelde aan Karel voor een dergelijke warmtepomp bij hem te installeren, zodat hij nog wat ruimte op zolder over zou houden. Maar Karel had hem dat stellig afgeraden. Niet omdat hij de werking van de warmtepomp in twijfel trok, maar je moet wel van erg goede huize komen wil je Karel van een ketel afpraten. Die past immers altijd.

De klant was maar akkoord gegaan; Karel zou het wel beter weten. Die ging vervolgens aan de slag op de benauwde zolderruimte maar moest al vrij snel erkennen dat het hier wel erg aan krappe kant was. Expansievat en ketel waren nog aardig aan te sluiten, maar de condensafvoer gaf de nodige problemen. De ketel hing zo laag boven de grond dat hij deze afvoer niet fatsoenlijk kon monteren. Dat lukte alleen met wat kunst en vliegwerk en een flinke spuit siliconenkit.

Echt problematisch werd het pas bij het aansluiten van de rookgasafvoer. Omdat hij zo dichtbij de nok zat, kon hij niet direct met de afvoer naar buiten. Met een mooie U-bocht moest hij eerst een stuk naar beneden om op het dak uit te kunnen komen. Probleem was vervolgens wel dat het bochtwerk een flinke lading condenswater zou gaan veroorzaken, waarop Karel besloot de U-bocht maar weer direct aan te sluiten op de condensafvoer.

Karel was uiteindelijk helemaal in zijn nopjes met het resultaat. Zo zie je maar weer,” zei hij vol trots tegen de klant, “een ketel past altijd.”

Met dank aan Melvin Weeteling voor het spotten van deze Karel!

Als er een woord is dat Karel helemaal beschrijft, is het wel makkelijk. Je kunt hem feitelijk het beste vergelijken met een flexibele installatiebuis; hij buigt met elke bocht mee en weet overal wel een oplossing voor te vinden.

Een vloerverwarming heeft een nieuwe groep nodig? Dan prikt hij die er toch gewoon even bij. Een klant die de ketel graag op de begane grond heeft staan, maar de rookgasafvoer boven de dakrand wil hebben? Geen enkel probleem voor hem. Een installatie alvast klaarstomen voor gasloosheid? Karel bedenkt direct de juiste oplossing. Kortom, Karel is Mr. Flexibel him self.

Ook tijdens één van zijn laatste klussen, liet Karel zich weer van zijn meest flexibele kant zien. Want als je een beetje flexibel wilt zijn, moet je vooral niet te veel beugelen en vast zetten. Mocht de klant het toch allemaal weer anders willen hebben, dan is dat zo gepiept.

Karel was er maar wat trots op. Zo trots dat hij snel zijn stukje vakwerk wilde vereeuwigen, daarbij vergetend zijn gereedschapskoffer even netjes uit beeld te zetten. Dat dan weer wel.

U heeft het net als Karel met deze kou waarschijnlijk verschrikkelijk druk. De telefoon rinkelt de hele dag, klanten bellen op met verhalen over bevroren waterleidingen, uitvallende ketels en niet werkende radiatoren. Het is momenteel vooral rennen. Even stilstaan zit er gewoon niet in, want de volgende klant hangt al weer aan de telefoon.

En dan heeft Karel ook nog eens te maken met klanten die hem terugroepen na een ‘vakkundig’ uitgevoerde klus. Karel had inmiddels al een tiental telefoontjes gehad van klanten die dankzij zijn handige geknutsel met zes paar sokken en drie wollen truien door hun huis liepen te ijsberen. Bij één daarvan had hij nog maar kort geleden op uitstekende wijze een radiator vervangen en inventief aangesloten met wat perskoppelingen. De klant belde hem nu omdat de radiator de kou niet meer wist te trotseren. In dit geval was het zelfs Karel snel duidelijk dat er dankzij zijn perswerk weinig flow in de leidingwerk zat. Daarbovenop had hij kennelijk de radiatorknop niet helemaal goed vastgezet.

Nog tijdens zijn herstelwerkzaamheden kwamen de volgende telefoontjes met klachten al weer binnen. Karel pakte snel zijn waterpomptang en draaide de kraan volledig open. Dat zou voorlopig wel even helpen. Als het buiten weer wat warmer zou zijn, kwam hij wel terug om er een wat vakkundigere draai aan te geven.

De horeca is nu overal dicht en sommige ondernemers grijpen dit aan om de boel maar eens op te kalefateren nu er geen klanten meer in de zaak zijn. Dus wordt er her en der een nieuw behangetje geplakt, een nieuwe vloer gelegd of zelfs een compleet nieuwe sanitaire installatie aangebracht.

Voor dat laatste werd Karel ingeschakeld door een lokale restaurateur, waar hij al eerder een fantastisch airconditioning had geïnstalleerd. Juist omdat die installatie nogal onhandige was geplaatst, had de eigenaar zelf alvast maar een tekening gemaakt, waarop duidelijk was aangegeven waar exact de sanitaire benodigdheden dienden te komen.

Helaas is ook het lezen van een tekening niet Karels grootste talent. Daarbij had hij vrij veel moeite met het handschrift van de restaurateur, mede omdat hij zijn bril thuis had laten liggen. Waar Karel de standaard hoogte van 40 cm voor het toilet had moeten aanhouden, zag hij een vuiltje vóór de 4 voor een 1 aan.

Uiteraard had zelfs Karel zijn bedenkingen, maar de eigenaar had hem er specifiek op gewezen toch vooral de maten op de tekening aan te houden. Misschien komen in dit restaurant wel heel erg lange klanten, dacht Karel onnozel. Dus kwam de toiletpot keurig op 140 cm van de vloer te hangen. De klant is tenslotte koning.

Sinds een aantal jaar is de industriële look helemaal in. U kent het vast wel: de in het zicht hangende luchtkanalen, stoere roestige pijpen en robuuste radiatoren. Een designbehangetje van een gemetselde muur en een afgebladderd verfontwerp, moeten het gevoel geven dat je eigenlijk in een leegstaand casco woont in plaats van in een afgewerkt huis.

Karel heeft inmiddels een aantal van dit soort klanten gehad en weet direct hoe laat het is als ze beginnen met: ”Kunt u het een stoere, ruige uitstraling geven”. Vanzelfsprekend is hij de beroerdste niet en bovendien van alle markten thuis. Het ruige werk klinkt Karel ook nog eens als muziek in de oren. Geen gedoe met netjes werken; wat nou een waterpas gebruiken of alles netjes vastzetten. Bij ruig past geen strak getegeld muurtje of keurig recht gehangen radiator.

Bij het ruige verzoek voor het aanleggen van een cv- en elektra-installatie, nam Karel dan ook niet eens de moeite om zijn waterpas uit de bus te halen. Zijn timmermansoog staat sowieso garant voor een perfect stoer uiterlijk, geheel volgens de specificaties van de klant.

Het was één van de vaktermen van 2020: circulariteit. Overal in de branche beginnen producenten en fabrikanten zich te roeren in het duurzame spectrum. Of het nou BENG, LEAN, C2C is, milieubelasting is een steeds belangrijker item geworden bij het ontwikkelen van producten en oplossingen.

Fabrikanten bedenken manieren om hun producten te recyclen, koudemiddel uit airco’s te hergebruiken en afgedankte cv-ketels te demonteren om onderdelen daarvan een tweede leven geven.

Karel las er wel eens wat over in de vakmedia. Jammer alleen dat bij hem de klepel vaak niet in de buurt van de klok komt. Zo kreeg hij laatst het verzoek van een klant om zoveel mogelijk circulair te werken. Karel wist uiteraard precies wat daarmee bedoeld werd. Een cirkel is tenslotte een rondje. De klant zou dus wel tevreden zijn met enkele fraaie lussen in zijn verwarmingssysteem.

Voor Karel was dit klusje dan ook een koud kunstje. En toegegeven, het ziet er bijzonder mooi uit. Helaas zal ook de woning van de klant met deze aansluiting wat aan de koude kant blijven.

Tegen de Kerst is het alleen maar rennen voor Karel. Zelfs nu het de afgelopen jaren nauwelijks vriest rond deze tijd en sneeuw in geen velden of wegen is te bekennen. De klanten van Karel denken nog steevast dat het beestachtig koud zal worden met de feestdagen en is dus werkt hij de weken ervoor keihard aan extra verwarming, isolatie en op te pimpen ketels.

Dit jaar was het niet anders. Karel racete van klant naar klant, zijn bus vol met radiatoren, meters leiding en bussen purschuim. Na een volgende opdracht om extra verwarming aan te leggen, terwijl Karel nog maar drie radiatoren in zijn busje had liggen, was hij er helemaal klaar mee. Gelukkig had deze klant een vloerverwarmingssysteem in zijn woning en kon hij op een supersnelle manier even wat leidingen bij prikken op het systeem. 30 minuten later was hij alweer op weg naar een volgende klant, opnieuw een stapje dichter bij het kerstreces. Dat hij met deze ‘quickfix’ het vloerverwarmingssysteem juist had ontregeld en deze waarschijnlijk nauwelijks nog zou werken, was in de haast niet tot hem doorgedrongen. Hopelijk blijft het ook dit jaar lekker weer tijdens de kerst.

Ook deze Karel kwam weer bij Camiel Hack vandaan, ook eens een gespot Kareltje aanleveren? Stuur hem naar redactie@merlijnplus.nl

Wie jarenlang onder een steen heeft geleefd, zal er waarschijnlijk onbekend mee zijn: als je je verwarmingskosten in je woning omlaag wilt krijgen, is isoleren een must. Zelfs Karel is hiervan op de hoogte. Radioreclames van grote installatiebedrijven, energiebedrijven die zelf voor isoleerder gaan spelen of fabrikanten die hun flinterdunne isolatiemateriaal aan de man brengen. Je kunt er niet omheen.

In een koude kruipruimte onder het huis van een klant, zag Karel – zorgvuldig leidingwerk aan elkaar knopend – met zijn timmermansoog dat dit huis wel wat vloerisolatie zou kunnen gebruiken. Het kon niet anders dan dat de bovenliggende vloerverwarming overuren moest draaien om de bewoner er een beetje comfortabel bij te laten zitten. En inderdaad beaamde de klant dat zijn stookkosten behoorlijk de pan uit rezen.

Voor Karel het ideale moment om zijn kwaliteiten als meesterisoleerder aan de man te brengen. Tegen een klein meerprijsje zou hij de kruipruimte gelijk even een mooi isolatielaagje geven. Dat hij over geen enkele isoleerervaring beschikt, was Karel in de gauwigheid even vergeten te melden. Maar waarom zou hij ook. Hoe moeilijk kan het aanbrengen van vloerisolatie immers zijn.

Gewapend met 20 bussen purschuim dook Karel met enthousiast de kruipruimte in en na een half uurtje sprayen had hij het al prima voor elkaar: er was geen millimeter ondervloer meer te bekennen. Karel vond het stiekem jammer dat de bewoner niets van het prachtige resultaat kon zien.

Wederom met dank aan Camiel Hack van loodgieter.nl voor deze bijdrage

Het is alweer een behoorlijk tijdje geleden, maar Karel weet het nog goed: de eerste ketel die hij ophing. Het tijdstip van de niet modulerende ketel was net voorbij. Karel was 16 jaar oud en werkte samen met Karel sr. (net zo bekwaam als Karel zelf). Senior vond dat Karel, na zijn voortgezet onderwijs te hebben afgerond, direct maar bij hem in de zaak moest komen werken. Dan kon hij hem de fijne kneepjes van het vak eens goed leren. Want een opleiding in de schoolbanken was wat senior betreft te veel theoretisch geneuzel.

De ketels uit die tijd waren nog van die zware bakbeesten, niet condenserend en met een rendement waar nu een energielabel G aan zou hangen. Karel vond het allemaal machtig interessant en snoof elk stukje onderwijs van senior op.

Inmiddels zijn we bijna 40 jaar verder en zit senior hoogbejaard in een bejaardentehuis, terwijl Karel er nog steeds vrolijk op los klust met alle tips en trucs van senior in het achterhoofd. Volledig aangepast aan de hedendaagse technologie installeert hij de huidige ketels, waaraan je je tegenwoordig geen breuk meer tilt, die allemaal keurige labels hebben en in de meest bijzondere omstandigheden nog keurig door draaien.

Dat laatste had Karel zelf meerdere keren ervaren, met name als hij weer wat houtje-touwtje werk had uitgevoerd omdat hij – niet voor het eerst – wat vergeten was. Ook dit keer weer. Het gat voor de aanvoer naar de ketel had Karel op een totaal verkeerde plek geboord. Gevolg: hij miste een slordige 50 cm aan buis om het geheel aan elkaar te monteren.

Gelukkig hebben die moderne ketels alle extra lucht helemaal niet nodig voor een goede verbranding. Met een gerust hart gebruikte hij dus wat rioolbuis en andere restmateriaal om het geheel toch nog een fraai aanzien te geven. Om de klant in kwestie gerust te stellen, schreef hij op het plafond bovendien een geruststellende boodschap. Alles wat extra is, is tenslotte niet altijd noodzakelijk.

Niet alle installatiekronkels van Karel komen door zijn schuld tot stand. Het gebeurt ook best wel eens dat een klant met eisen komt, waarvan zelfs onze gewaardeerde vakspecialist even schrikt. Denk maar eens aan de mevrouw met de schoonmaakdwang, aan wiens eisen Karel uiteindelijk toch weer mooi een mouw wist te passen.

De klant van de foto van deze week maakte het Karel ook niet eenvoudig. Het stookhok waar de huidige ketel stond, vond deze klant veel te groot voor enkel een simpel keteltje. Hij maakte daar liever een werkplek van, nu hij vanwege Corona veel aan huis werkt. Dus of Karel even een andere plek voor het cv-toestel kon bedenken.

Karel opperde om de ketel dan maar in de berging te hangen. Maar dat vond de klant helemaal niks, omdat zijn boodschappenvoorraad daar al staat. Ook de ketel laten hangen en omkasten kon geen waardering vinden in de ogen van de klant. “Dan hoor ik de hele tijd die ketel aanslaan”, was zijn verweer.

Gelukkig laat Karel zich niet zo maar uit het veld slaan. Uiteindelijk wist hij een fantastische plek te vinden, vlakbij het stookhok nog wel. Twee vliegen in één klap dus, want hij hoefde nu ook nauwelijks leidingwerk om te leggen. Kort samengevat: geen plek te raar voor onze ketelaar.

Het leven van Karel is een aaneenschakeling van ‘bijna-gebeurtenissen’. Op zijn tiende was bijna uitgekozen om de toenmalige koningin welkom te heten op zijn basisschool. Helaas ging de eer uiteindelijk naar een snotterig, stotterend klasgenootje. Op zijn zeventiende had hij bijna meegedaan aan de Elfstedentocht, ware het niet dat het ijs net niet dik genoeg was om de tocht door te laten gaan. Op zijn vierentwintigste was hij bijna in het huwelijksbootje gestapt met een blonde schone. Maar op het laatste moment durfde Bellefleur het toch niet aan. Op zijn dertigste was hij bijna van een steiger afgevallen. Gelukkig kon een collega hem nog net op tijd beetpakken. En op zijn achtendertigste was hij bijna miljonair geweest, als hij het staatslot niet voor de trekking kwijt was geraakt. Kortom, Karel is een meester in ontspringen van de dans.

Ook nu, inmiddels tweeënvijftig jaren tellend, maken de ‘bijna-gebeurtenissen’ nog onverbiddelijk onderdeel uit van zijn dagelijkse leven. Elke avond na zijn werk is het eerste wat hij tegen mevrouw Karel zegt: “Je raadt nooit wat er vandaag bijna met mij gebeurd is…”

Karel kun je dus gerust typeren als ‘bijna-installateur’. Op de foto van deze week kun je zijn werk dan ook duidelijk onderscheiden: hij heeft bijna de retourleiding in de beugel gedaan, bijna de thermostaatkraan gemonteerd en bijna genoeg leiding gebruikt om het geheel netjes langs de muur te laten lopen. Ach, we kunnen het hem bijna niet kwalijk nemen.

Met dank weer aan Camiel Hack van loodgieter.nl voor de toezending!

Sinds enkele jaren mag een technische installatie best wel gezien worden. Was het vroeger zo dat leidingwerk nog zoveel mogelijk weggemoffeld moest worden, tegenwoordig zie je dat architecten al in het ontwerp bepaalde kanalen of leidingen onderdeel laten uitmaken van hun gebouw: een luchtkanaal als kunstobject, een glazen wand voor de technische ruimte, glimmende gepoetste ciruclatiepompen. Kortom, het werk van de installateur is uit het verdomhoekje gekomen en mag gezien worden.

Karel houdt hiermee, bekend, al jaren rekening. Als er een iemand is die meedenkt in het laten uitblinken van installaties, dan is het Karel wel. Onlangs nog, bij de lokale supermarkt waar wat moest gebeuren aan de brandpreventie en blusmiddelen. Onze ‘self made man’ hield ook hier uiteraard rekening met de schoonheid van het resultaat. De vuurrode brandslangkast aansluiten met zo’n lelijke stalen leiding was natuurlijk geen optie. Die kast moest en zou onderdeel uitmaken van een geheel; een vuurrode lijn dwars door het pand heen, zodat je alleen maar het rood hoefde te volgen om bij de blusmiddelen te komen.

Op zich natuurlijk een prima gedachtegang van onze befaamde klusser. Wel jammer dat de effectiviteit van de haspel nul zou zijn op het moment dat de brand de plastic slang laat smelten. Maar zolang er geen brand is, ziet het er in ieder geval puik uit.